Vites Kutusu Neden Bozulur? Bir Hikâyeyle Anlatmak İstedim…
Selam forumdaşlar,
Bugün size yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum. Belki de birçoğunuzun başına gelmiştir; bir sabah işe yetişmeye çalışırken arabamın vites kutusu birden takılıp kaldı. Ama bu sadece bir arıza hikâyesi değil. Bu, bir vites kutusunun içindeki dişliler kadar karmaşık olan insan ilişkilerinin de hikâyesi aslında. Çünkü bazen bir makine bozulmaz, insanlar bozulur; bazen de tam tersi, insan bozulduğu için makine dayanamaz.
---
O Gün Başladı Her Şey
O sabah hava serindi. Arabamın camında hâlâ gece yağmurundan kalan damlalar vardı. Kontağı çevirdim, motor homurdandı ama vites geçmedi. Elimi kolumu sıvadım, kaputu açtım, ama ne anlarım ki ben mekanikten… Yine de “belki bir şey gevşemiştir” dedim, bakındım. O sırada evden Ayşe seslendi:
“Arabayı zorlama, bir ustayı ara.”
Ama ben, “hallederim” dedim. Çünkü biz erkekler genelde öyleyiz ya, önce kendimiz deneriz. Arızayı çözmek, bir meydan okumadır bizim için.
Ayşe yanıma geldi, elinde kahveyle.
“Bazen çözmeye çalışma,” dedi, “önce anlamaya çalış.”
Bu cümle o an kulağıma çok basit geldi. Ama sonrasında, vites kutusunun da, hayatın da sırrı buymuş: Anlamadan çözmeye çalışmak, her şeyi daha çok bozar.
---
Usta Ali’nin Dükkânı
Arabayı zar zor çalıştırıp mahallenin sonundaki küçük tamirciye götürdüm. Ali Usta, 50’li yaşlarında, eli yağa bulanmış ama kalbi pamuk gibi bir adamdı. Arabayı dinledi, sonra bana döndü:
“Vites kutusu kolay kolay bozulmaz evlat. Ama bir süre uyarıları duymamışsın anlaşılan.”
Şaşırdım. “Uyarı mı?” dedim.
“Evet,” dedi gülümseyerek. “O geçişlerdeki sertlikler, o tıkırtılar... Onlar hep sinyaldir. Görmezden gelmişsin. İnsan ilişkileri gibidir bu. Önce küçük uyarılar gelir, sonra büyük kırılmalar.”
Ayşe’nin sabah söylediği söz aklıma geldi. Belki de arabam değil, ben bozulmuştum. Çünkü son aylarda, Ayşe’nin sözlerini hep geçiştirmiştim. “Yorgunum,” demiştim, “iş çok,” demiştim. Tıpkı arabam gibi, ben de uyarıları duymamıştım.
---
Kadınlar Duyar, Erkekler Onarır
O gün tamirhanede bir müşteri daha vardı. Genç bir kadın, aracıyla uğraşıyordu. Vitesi geçmiyormuş onun da. Ali Usta kadına sabırla anlatıyordu:
“Bak kızım, bu kutuda dişliler var. Her biri bir diğerine dokunur. Yağ azaldığında, o temas sertleşir. Zamanla sürtünme artar, sonunda bir diş kırılır.”
Kadın başını salladı: “Yani iletişimsizlik gibi diyorsunuz.”
Usta güldü: “Aynen öyle. Makine de duygular gibidir, ilgi ister.”
Ben o an düşündüm. Belki de erkekler onarmayı sever, kadınlar ise duymayı. Biz stratejiyle, çözümle yaklaşırız; kadınlar ise empatiyle. O yüzden belki de bu dünya, erkeklerin elinde bozulur, kadınların kalbinde tamir olur.
---
Dişliler ve Kalpler
Ali Usta’nın yanında beklerken, elinde bir dişli parçası tuttu. “Bu diş kırılmış,” dedi.
“Değiştirebilir misiniz?” diye sordum.
“Değiştiririz ama eskisi gibi olmaz,” dedi. “Çünkü her dişli diğerine alışır. Yeni gelen, uyum sağlasa da iz kalır.”
İşte o an içim burkuldu. Çünkü anladım ki, Ayşe ile aramızdaki gerginlikler de bu dişliler gibiydi. Her tartışma, her yanlış anlaşılma bir dişi aşındırmıştı. Onarıyorduk belki, ama her seferinde biraz daha farklı dönüyorduk.
---
Bir Akşam Sohbeti
O akşam eve döndüğümde Ayşe balkondaydı. Kahvesini yudumluyordu.
“Arabayı yaptırdın mı?” dedi.
“Evet,” dedim, “ama eskisi gibi olmayacakmış.”
Gülümsedi, “Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor zaten,” dedi.
O an sustum. Yanına oturdum. Sessizce baktık gökyüzüne. Belki de bazı şeyler konuşulmazdı; sadece hissedilirdi.
“Biliyor musun,” dedim, “Ali Usta dedi ki, dişliler birbirine alışırmış. Yeni parça takılsa da iz kalırmış.”
Ayşe bana döndü: “O izler kötü değil. Onlar geçmişin hatırası. Biz de onlarla büyüyoruz.”
---
Forumdaşlara Mesajım
Sevgili forumdaşlar,
Bu hikâyeyi sadece bir araba arızası gibi görmeyin. Vites kutusu neden bozulur biliyor musunuz? Çünkü içinde dönen parçalar birbiriyle uyumunu kaybeder. Yağ azalır, sürtünme artar, sonunda kopar bir yerden. Tıpkı insanlar gibi…
Bir ilişkiyi, bir dostluğu, bir aileyi bozan da budur. Uyum bittiğinde, sessizlik başlar. Sürtünme büyür. O yüzden vites kutusuna da kalbe de zamanında bakım yapmak gerek.
Bir kadının “duy” deyişi, bir ustanın “yağını kontrol et” uyarısıyla aynı şeydir aslında.
Bir erkeğin “hallederim” sözü, bazen bir tamir değil, bir ertelemedir.
Ve hayat, bize hep bunu öğretir: Anlamadan çözmeye kalkarsan, çözmeye çalıştığın şey değil, sen bozulursun.
---
Siz Ne Düşünüyorsunuz?
Belki siz de yaşadınız benzer bir arıza.
Belki arabanızda, belki kalbinizde…
Sizce vites kutusu neden bozulur?
Gerçekten makine mi bozulur, yoksa biz mi onu duymayı unuturuz?
Yorumlarınızı merak ediyorum dostlar, çünkü bazen bir cümle, bir başka dişliyi yerine oturtur.
---
Ve işte, o günden beri arabam sessiz çalışıyor. Ama en güzeli, biz de Ayşe’yle daha yumuşak geçiyoruz artık vitesleri…
Selam forumdaşlar,
Bugün size yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum. Belki de birçoğunuzun başına gelmiştir; bir sabah işe yetişmeye çalışırken arabamın vites kutusu birden takılıp kaldı. Ama bu sadece bir arıza hikâyesi değil. Bu, bir vites kutusunun içindeki dişliler kadar karmaşık olan insan ilişkilerinin de hikâyesi aslında. Çünkü bazen bir makine bozulmaz, insanlar bozulur; bazen de tam tersi, insan bozulduğu için makine dayanamaz.
---
O Gün Başladı Her Şey
O sabah hava serindi. Arabamın camında hâlâ gece yağmurundan kalan damlalar vardı. Kontağı çevirdim, motor homurdandı ama vites geçmedi. Elimi kolumu sıvadım, kaputu açtım, ama ne anlarım ki ben mekanikten… Yine de “belki bir şey gevşemiştir” dedim, bakındım. O sırada evden Ayşe seslendi:
“Arabayı zorlama, bir ustayı ara.”
Ama ben, “hallederim” dedim. Çünkü biz erkekler genelde öyleyiz ya, önce kendimiz deneriz. Arızayı çözmek, bir meydan okumadır bizim için.
Ayşe yanıma geldi, elinde kahveyle.
“Bazen çözmeye çalışma,” dedi, “önce anlamaya çalış.”
Bu cümle o an kulağıma çok basit geldi. Ama sonrasında, vites kutusunun da, hayatın da sırrı buymuş: Anlamadan çözmeye çalışmak, her şeyi daha çok bozar.
---
Usta Ali’nin Dükkânı
Arabayı zar zor çalıştırıp mahallenin sonundaki küçük tamirciye götürdüm. Ali Usta, 50’li yaşlarında, eli yağa bulanmış ama kalbi pamuk gibi bir adamdı. Arabayı dinledi, sonra bana döndü:
“Vites kutusu kolay kolay bozulmaz evlat. Ama bir süre uyarıları duymamışsın anlaşılan.”
Şaşırdım. “Uyarı mı?” dedim.
“Evet,” dedi gülümseyerek. “O geçişlerdeki sertlikler, o tıkırtılar... Onlar hep sinyaldir. Görmezden gelmişsin. İnsan ilişkileri gibidir bu. Önce küçük uyarılar gelir, sonra büyük kırılmalar.”
Ayşe’nin sabah söylediği söz aklıma geldi. Belki de arabam değil, ben bozulmuştum. Çünkü son aylarda, Ayşe’nin sözlerini hep geçiştirmiştim. “Yorgunum,” demiştim, “iş çok,” demiştim. Tıpkı arabam gibi, ben de uyarıları duymamıştım.
---
Kadınlar Duyar, Erkekler Onarır
O gün tamirhanede bir müşteri daha vardı. Genç bir kadın, aracıyla uğraşıyordu. Vitesi geçmiyormuş onun da. Ali Usta kadına sabırla anlatıyordu:
“Bak kızım, bu kutuda dişliler var. Her biri bir diğerine dokunur. Yağ azaldığında, o temas sertleşir. Zamanla sürtünme artar, sonunda bir diş kırılır.”
Kadın başını salladı: “Yani iletişimsizlik gibi diyorsunuz.”
Usta güldü: “Aynen öyle. Makine de duygular gibidir, ilgi ister.”
Ben o an düşündüm. Belki de erkekler onarmayı sever, kadınlar ise duymayı. Biz stratejiyle, çözümle yaklaşırız; kadınlar ise empatiyle. O yüzden belki de bu dünya, erkeklerin elinde bozulur, kadınların kalbinde tamir olur.
---
Dişliler ve Kalpler
Ali Usta’nın yanında beklerken, elinde bir dişli parçası tuttu. “Bu diş kırılmış,” dedi.
“Değiştirebilir misiniz?” diye sordum.
“Değiştiririz ama eskisi gibi olmaz,” dedi. “Çünkü her dişli diğerine alışır. Yeni gelen, uyum sağlasa da iz kalır.”
İşte o an içim burkuldu. Çünkü anladım ki, Ayşe ile aramızdaki gerginlikler de bu dişliler gibiydi. Her tartışma, her yanlış anlaşılma bir dişi aşındırmıştı. Onarıyorduk belki, ama her seferinde biraz daha farklı dönüyorduk.
---
Bir Akşam Sohbeti
O akşam eve döndüğümde Ayşe balkondaydı. Kahvesini yudumluyordu.
“Arabayı yaptırdın mı?” dedi.
“Evet,” dedim, “ama eskisi gibi olmayacakmış.”
Gülümsedi, “Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor zaten,” dedi.
O an sustum. Yanına oturdum. Sessizce baktık gökyüzüne. Belki de bazı şeyler konuşulmazdı; sadece hissedilirdi.
“Biliyor musun,” dedim, “Ali Usta dedi ki, dişliler birbirine alışırmış. Yeni parça takılsa da iz kalırmış.”
Ayşe bana döndü: “O izler kötü değil. Onlar geçmişin hatırası. Biz de onlarla büyüyoruz.”
---
Forumdaşlara Mesajım
Sevgili forumdaşlar,
Bu hikâyeyi sadece bir araba arızası gibi görmeyin. Vites kutusu neden bozulur biliyor musunuz? Çünkü içinde dönen parçalar birbiriyle uyumunu kaybeder. Yağ azalır, sürtünme artar, sonunda kopar bir yerden. Tıpkı insanlar gibi…
Bir ilişkiyi, bir dostluğu, bir aileyi bozan da budur. Uyum bittiğinde, sessizlik başlar. Sürtünme büyür. O yüzden vites kutusuna da kalbe de zamanında bakım yapmak gerek.
Bir kadının “duy” deyişi, bir ustanın “yağını kontrol et” uyarısıyla aynı şeydir aslında.
Bir erkeğin “hallederim” sözü, bazen bir tamir değil, bir ertelemedir.
Ve hayat, bize hep bunu öğretir: Anlamadan çözmeye kalkarsan, çözmeye çalıştığın şey değil, sen bozulursun.
---
Siz Ne Düşünüyorsunuz?
Belki siz de yaşadınız benzer bir arıza.
Belki arabanızda, belki kalbinizde…
Sizce vites kutusu neden bozulur?
Gerçekten makine mi bozulur, yoksa biz mi onu duymayı unuturuz?
Yorumlarınızı merak ediyorum dostlar, çünkü bazen bir cümle, bir başka dişliyi yerine oturtur.
---
Ve işte, o günden beri arabam sessiz çalışıyor. Ama en güzeli, biz de Ayşe’yle daha yumuşak geçiyoruz artık vitesleri…